De roze wolk
De “roze wolk”
12 jaar geleden werd ik moeder van de mooiste dochter van de wereld.
Na een prima zwangerschap en een heuse roze wolk, waarbij het zoals bij iedereen op het eind wel wat pittig werd, mocht ik na de controle bij de gynaecoloog blijven. Ons meisje vond het tijd.
Meteen was duidelijk dat het niet zo’n normale bevalling zou worden want ze had haar neusje omhoog. Een sterrenkijker dus.
Aanvankelijk leek het allemaal wel te vlotten en hebben ze me op mijn zij gelegd zodat ze wel goed zou draaien.
Dat was niet het geval en uiteindelijk na 7 uur hevige pijn kreeg ik een ruggenprik.
Over de gangen van het ziekenhuis als een leeuw brullend tussen het bezoekvolk is nou niet bepaald het romantische idee van een kindje krijgen.
“Wel stil zitten mevrouw” zei de anesthesist nog toen hij probeerde de dikke naald in mijn rug te zetten.
Terug op de afdeling kon ik even rustig bijkomen.
Uiteindelijk kreeg ik echt het gevoel of dat ze er nu uit wilde dus mocht ik mee werken.
Anderhalf uur later mezelf volledig binnenste buiten gekeerd te hebben was er geen baby…
Ook niet na 3 mislukte vacuüm extracties, ik dacht dat ze er in stukken uit kwam.
Toch maar een keizersnede….
Daar lig je dan op de uitslaapkamer zonder baby volledig gesloopt. Helemaal alleen. Een anesthesist die op een afstandje alles wel in de gaten houdt maar er niet echt voor je is.
Het liefste wil je even nooit meer wakker worden…
Was deze nachtmerrie werkelijkheid?
Dan hoor je van de liefste verpleegster en je man dat je lekker naar boven mag naar je kind. Wil ik dat wel? Schiet het door je heen… Laat me maar zei ik tegen hen.
Dan begint het. De roze wolk lost volledig op en het wordt zwart…
Je mag je kindje ‘vasthouden’ (in hoeverre dat überhaupt lukt met een giga wond in je buik)en voelt een golf van liefde, verantwoordelijkheid en alle emoties door je heen gieren.
Mijn kind, mijn clone… De mooiste baby met het mooiste huiltje. Ik pikte haar er tussen alle baby’s uit.
Deze slechte start mag niet tussen ons in staan en ik ga er alles aan doen om dit goed te maken.
Borstvoeding was voor mij vanzelfsprekend en probeerde dit dan ook. Aanvankelijk leek dit goed te gaan, maar na 7 dagen 5ml kolven waarvan 2ml bloed begon ik wel te twijfelen. Toen mijn meisje ook nog de net helende tepel kapot trok met haar grijpende handjes was het voor mij klaar.
Wat een ellende was dit zeg. Ook al mislukt.
Wat een falende moeder was ik.
De dagen erna moesten gauw beter aan gaan voelen, immers waren er genoeg vriendinnen van me die na 2 weken alweer op de tennisbaan stonden of lekker gingen stappen na 3 weken.
Dat lukt mij ook. Flesjesvoeding en aan mezelf werken…
Maar ik was kapot, gesloopt van de gebroken nachten. ‘S nachts met een huilende baby op mijn arm omdat ze zo gulzig was dat het allemaal niet snel genoeg ging.
Elk huiltje ging door merg en been, ik kon het niet verdragen. Zat rechtop in mijn bed als ik maar wat hoorde.
Uiteindelijk heeft mijn depressie ruim 3 jaar geduurd. Wel ben ik er altijd heel duidelijk over geweest naar mijn omgeving. Als men vroeg wanneer ze me toevallig tegen kwamen, ‘hé hoe gaat het met je?’ gaf ik resoluut een eerlijk antwoord.. ronduit klote dus. Voor veel mensen een lastig antwoord wat men niet van je verwacht. Mensen verwachten jou op die roze wolk te zien zweven. Ook wanneer mensen die dicht bij je stonden verbaasd waren over mijn nog altijd vermoeide lichaam en geest dat zelf ook lastig bleken te vinden werd ik enorm geraakt in mijn toch al broze ziel..
Alleen de verloskundige destijds heeft mij na mijn bevalling aangeboden om traumahulp te zoeken, maar hé dat heeft deze stoere sterke vrouw helemaal niet nodig.
Wat heb ik de schijn hoog kunnen houden voor iedereen ondanks al mijn signalen. Huisarts en internist verklaarde mij volledig gezond en met mijn familie had ik er eigenlijk niet veel diepgaande gesprekken over. Voor hen natuurlijk ook lastig te bevatten en hun leven ging gewoon door. Voor mijn partner was het uiteindelijk net zo’n zwart dal als voor mij, maar dat zie je zelf helemaal niet zo. Dat doet depressie met je, isolatie.
Ik balanceerde op een randje waarbij ik net overeind bleef…
Wat ik van die tijd geleerd heb is dat ik me enorm veel eisen heb opgelegd aan het moederschap. Hoe het zou moeten zijn. Hoe je bepaalde dingen hoort te doen.
Mijn perfectionisme van toen heeft me inzichten in mezelf gegeven. Waarom ik het zo perfect heb moeten doen. Ik moest voldoen aan een ideaalbeeld.
Maar ook gaf ik geen grenzen aan en volgde ik braaf iedereen zijn goedbedoelde adviezen op.
Maar hoe waardevol zijn deze adviezen van alle lieve mensen van de wereld zonder dat zij in jouw hoofd kunnen kijken. Niet wetende wat jij allemaal voelt en denkt?
Volledig tegen mijn intuïtie in ben ik op een automatische piloot doorgedenderd en heb geprobeerd alle adviezen van anderen op te volgen. Met als resultaat een zwarte doodvermoeide periode in mijn leven die felroze gekleurd had mogen zijn…
Zoveel moeders zijn mij voorgegaan in deze zware strijd, volledig geïsoleerd van de wereld om hen heen.
Wat gun ik alle moeders en aanstaande moeders inzichten in hoe het in je hoofd kan verkeren wanneer je moeder gaat worden of bent. Ook de vaders worden niet vergeten die langs de zijlijn mee staan te kijken, hulpeloos..
Zo graag wil ik je bij de hand pakken en laten weten dat het uiteindelijk lukt. Dat je er door komt, met de juiste tools.
Mindfulness is zo’n methode die je leert bij jezelf te blijven en leert te accepteren dat wat het leven nu op dit ogenblik brengt voldoende is. Dat er ook weer een mooiere periode aanbreekt en dat er mindere periodes mogen zijn. Dat alles wat er op je pad komt een levensles is en dat ook die zwartere dag een moment is van waaruit je kunt groeien.
Je beleeft alles veel bewuster en kan intens gaan genieten van de allerkleinste dingen om je heen.
Dat gun ik jou en je gezin met heel mijn hart.
https://www.puur-mindfulness.nl/therapieen-puur-mindfulness/individuele-mindfulness/